Merhaba Melisa
Bende 14 aylık evliyim ilk günden itibaren o kadar istedik ki evlat sahibi olmayı bir türlü nasip olmamıştı. Haşimato ve epilepsi hastasıydım tedavi görmem gerekiyordu. Kafama taktığım çok dönem oldu, çevreden kırıldığım veya baskı gördüğüm anlar oldu. Sonra fark ettim ki kendi isteğimde boğulup kadere olan inancımı yok sayıyorum. Psikolojimi çok fazla bozuyor ve kendime dünyayı zindan ediyorum. Evlilik yıl dönümümüzün olacağı ay bu farkındalığı yaşadım tövbe de bulundum. Hatta eşimle de konuştuk "Veren de, alan da, yazan da Allah. Ben nasibime bıraktım sende sıkma canını" dedim. O günün ardından hem manevi bir rahatlama geldi hemde tevekkülün verdiği huzurla donandım. Derken bir ay önce yani tevbede bulunmamdan sonra ki ay, adetim gecikti. Ve tamamen umutsuz, hiç bir beklentim olmadan sadece tedbir amaçlı evde stok yapıp bitirdiğim ve son bir tane kalan erken gebelik testini, adet söktürücü kullanmadan önce denemek istedim. Sonuç pozitif çıktı nefes dahi alamadım. Elimde testle eşime seslendim dedim bu çift gösteriyor. Ağlayamadım bile.
Bunu sana anlatma sebebim dünyanın bir mucize üzerine kurulu olduğunu hatırlamanı istemem. Kendini, sana o nefesi bahşedene bırak. O her şeyin en iyi zamanını biliyor ve yemin ederim senin için en iyisini hesaplıyor. Umudunu kaybetme.