Canm ben bebeğimi 34.haftada kaybettm 37de sezeryan olcaktm. Doktorum ultrasondan baktı kalp atisi Yok dedi inanmadım. Dolabı giysileri hazırdı evde, hatta gideceği okul bile hazırdı hayalimde. Bir anda öldü dediler inanamadim, nerdeyse 2 ay ağlama krizlerine girdim, bebegm şuan nerde usuyor mı, korkuyor mu, topragn altında huzurlu mu, hava soğuk olunca üşüyor mu, beni duyuyor mu, ağlıyor mu.. gulen gözlerini görmeyi hayal ederken morarmış ayaklarını görebildim, eve götürmeyi oda sıcaklığını ayarlamayı çorap patik giydirmeye hayal ediyorken somsoguko morga goturmelerini gördüm.ne denilebilir ki, ne teselli eder.. kendime gelmem zaman aldı, sadece Allah'ın onun kaderini çoktan tayin ettiğini ve ne yaparsak yapalım duzeltemeyecgimi düşündüm. Bazıları 30 yıl yaşıyor bazıları 100 bazıları ise böyle anne karnında melek oluyor, demek ki Allah onu günahsız olarak yanına almak istedi diye düşündüm hep.dua ettim atlatabilmek için. Acını yasa canım, ağla ama orda kalma. Mağdur degilsn çaresiz degilsin. Dünyadaki en kotu durumdaki insan değilsin. Nice insanlar var evladını 25inde kaybediyor, nicesi var amansız hastalıktan 5 yaşında toprağa veriyor. Teselli mı bu diceksn belki ama yüzünü gormeden vefat etmesi bile belki bir şans.. Allah sabır versin. Allah kucağımızı boş birakmasn, aynı acıyı birdaha tattirmasn.