Kizlar belki beni tanıyanıniz vardır. İlk bebeğimi gebelik zehirlenmesnden 34.haftada kaybetmiştim.nerde yüksek tansiyon, ödem yazısı gorsem orda bitiyorum:) damdan düşenin halini damdan düşen anlarmış, Allah hiç anneye gostermesin. 2 haftalıkken bebegn düşmesi de anneyi yıkar 5. Ayda olan da yıkar 9. Ayda ölmesi de yıkar. Hele ki eşyaları hazır, ayakları üşümesin diye annemizin ördüğü patikleri gitmek nasip olmadan o minnacik ayakları önce morga sonra toprağa vermek, sadece bebeği kaybetmek denilemeyecek kadar canınızı acıtıyor.eve gelip beşiği kaldirmak, eşyaları kaldırmak aradan yıllar geçse de hatırlayınca aglamaniza sebep olur ama insan deli gibi ağlayıp üstüne düşünmeye başlayınca bebeği doğup buyuyen 20 yaşında 40 yaşında cinayete kurban gidenleri, kaza geçirenleri, öpüp koklayıp toprağa vermek zorunda kalanları düşününce " evet acı çekiyorum ama beterin beteri var, Allah'ın takdiri " diyip devam ediyorsunuz buruk yaşamaya. Ben bunu çocuk sahibi olamayan, olup kucağına alamayan, alıp kaybeden insanlar için belki teselli veya umut olur diye yazıyorum. 22 yaşımda evlenip yüzlerce iğne ve onlarca acılı ultrasondan sonra "Allah'ım hamile kalim başka hicbissg istemiyorum" diyecek duruma geldim.5. Yılda aşılama tutunca dünyalar benm olmuştu, 1. Ay 5.ay 8.ay derken ha doğdu ha doğacak derken doktorum ultrasondan bakıp kalp atışı yok dedi yanına çağırdığı doktora. Hicbisey anlamadan seni doguma aliyoruz, ölü doğum falan sesleri hala rüya gibi geliyor.hala orda o günün içinde bulabiliyorum kendimi. Doktorların belki yüzlerce denk geldiği ama benm başıma gelmeyecek derecede korkunç biseyle karşılaşmıştım.. o an ve sonraki nerdeyse 1 yıl "bunu hakedecek ne yaptım" demekle geçti, ağlama krizleri, isyanlar vs derken herşey daha da kötü olmaya başladı. Zaten iyi gitmeyen hatta berbat giden evliligimin tek güzel yanı olabilecek Deniz'imi de kaybedince boşanma kararı aldım. Biraz geçti üniversitede çok sevdiğim ama soyleyemedigim çocukla karsilastm alakasız bir anda. O an sanki Allah'ın benim için bir planı olduğunu hissettim. Birdaha mutlu olamam derken bir anda evlendim evlendigim gün hamile kaldim, Allah kimsenin ağzının tadını bozmasn 9 aydır bir kere kalbimi kiracak, beni üzecek bişey yapmadı eşim, rüyada gibiyim ve 36 haftalık hamileyim. Cuma sabahı sezeryana gircem. Bebeğimle duygusal bağ kurmamaya calistm bu zamana kadar, konusmadm, karnımı ellemedim. Onu görene kadar inanmama kararı aldım bildgnz.. şimdi bebeğime kavuşma asamasindaym. Görüyorum ki kesnlkle herşeyin bir zamanı var. Her hayırsız gibi görünen şeyde hayır görmeye başladım, en korkunç şey belki daha korkuncuyla karşılaşmamak için Allah'ın bize bir merhameti.eski eşim için dua ediyorum hergun, her duamda o da var, inşallah kendisine uygun iyi biriyle evlenir ve çocukları olur diye.o bana hakkını helal etti, ben de ona.Demem o ki güzel anneler ve anne adayları.. eğer hamile kalamiyorsaniz zamani vardır, eğer bebeğinizi kaybettiyseniz bunu Allah böyle uygun gördüğü içindir, bazıları gunahimiza bazıları şefaatimize karşılık,bilinmez. Sadece yormayın kendinizi. Şimdi bakıyorum geçmişe neden bu kadar zorladım ki, niye bu kadar kendimi yemisim ki mutlu olabilmek için diye. Zaten sukredip dua edince sakinlesince, akıntıya karşı yuzmeyince herşey Allah'ın izniyle oluyormuş.
Sizden dua istiyorum iyi kalpli hanımlar. Allah hepimize hayırlısıyla sağlıkla evlatlarimizi bagislasn inşallah.benim gibi eskiden bir kez olsun elini kaldırıp dua etmemiş hicbiseye inancı olmayan biri bile şükretmek herseyn başı diyorsa gerçekten bişey vardır. Bu arada bebegm biraz düşük kiloda dogacak, kuvezde kalabilir ama şükür. Şükür.. Allah sağlıkla kucağımiza almayı nasip etsin inşallah bebislerimizi.. kendinize iyi bakın