Yok yok bebekken dünyanın en mülayim bebeğiymişim. Annem çalışan bir kadındı hastanede beni götürmüş yanında koyarmış hemşire odasına hiç sesim çıkmamış. İlkokul başlayana kadar öyle büyüdüm. Annem derdi Allahtan korkma hiç eline alma sesin çıkmazdı der. O yüzden öyle ağlayan çocuğa da tahammül edemez. Ona göre çocuk dediğin karnı doyar altı değişir hasta falan da değilse ağlamaz. Torunu geldi benim Hakkımdan ama :)
Sadece çok hayalperest bir halimiz olur dalar dalar gideriz. Dikkatimizi dağınık olur o yüzden biraz. Ama hayalimiz çok olduğu için mi ne hep umudumuz vardır hayatta.