Merhaba canım hayırlı olsun öncelikle inşallah sağlıkla kucağınıza almak nasip olsun.. 3 yıldır zaten tedavi oluyormuşsunuz eğer sen bebek sahibi olmayı istemeseydin sadece eşinin mutluluğu için bu yola girseydin bence 3 yil içinde illa istemediğini anlardın duyguların bir yerde patlak verirdi diye düşünüyorum. Anne olmak basit birşey değil ömrünün sonuna kadar sana eşlik edecek ve ondan sorumlu olacaksin. Onu koruman gerekecek, eğitmen gerekecek ve tabi ki bu kolay bir şey değil asla. İnsan kendisini geri dönüşü olmayan bir yola girmiş gibi hissediyor ve bu his de acaba doğru mu yapıyorum diye düşündürtüyor insana.. Bunları ben de yaşadım (ilk gebeliğim) ve gebe olan arkadaşlarım da yaşadıklarını söylüyorlar. Banu Çiftçi nin "Gebelik ve Doğum" kitabını okuyorum orda en başta "Endiselenmek normal, kimse %100 anneliğe hazır değildir." yazıyor. Aslına bakarsan acaba ona yetecek miyim, onu iyi yetiştirecek miyim, iyi bir anne olacak miyim gibi düşünceler bu işi ciddiye aldığımızı ve elimizden geleni yapmak için çabalayacağımıza dair ipucu veriyor bence. Fizyolojik olarak anne olmak (sağlık elverdiği sürece) çok basit ama bir bebeğe sevgi ortamı sağlamak, onun ihtiyaçlarına zamanında cevap vermek, iyiyi doğruyu öğretmek, bunların yanında çevreyle de baş etmek, eşi ihmal etmemek, kendimizi ihmal etmemek asıl bunlar zor ama Allah'ın izniyle üstesinden gelmek için çabalayacağız Gebeliğin tadını çıkarmaya bakalım derim :)