Benim gebeliğim 27+4 de sonlandırıldı, çok direndim ama olacak şey var olmayacak şey var. Yaşam beklentisi olmayan bir bebeği aylarca taşımak hareketlerini hissetmek ama yok saymak, isim bulmamak, almış oldugun kıyafetleri atmak ve etrafında sürekli birilerinin aa ne kadarlık oldu, aa ne zaman doğacak vs soruları ile yorulmak, ve daha niceleri. Çok zor, yaşamayan kimsenin anlaması mümkün değil. 20.haftada ilk defa anomaliler çıktı, doğuracağım dedim ama gittikçe durum kötüleşti ve o geçirilen aylarda acaba öldü mü diye kontrole gidiyordum sadece, diğerleri kilosuymus, gelisimiymis derken sen sadece yaşıyor mu yoksa öldü mü diye kontrole gidiyorsun, bunun yükü bile yeter. Sizin bebeğiniz için söylenenleri bilemem ama bizim doğsa idi akciğer, kalp ve böbrek yetmezliği ile doğacak, doğar dogmaz solunum cihazına ve diyalize bağlanacak, bir sürü ameliyat olacak vs. ve asla yoğun bakımdan çıkamayacaktı. Yenidogmus bir bebek için bunun ne kadar da zor bir şey olduğunu anladığım an karar vermiştim. Suni sancı ile doğum yaptım sonrasında parça kaldı diye kuretaj yaptılar ama inan bunlar yaşadığın psikolojik travmanın yanında hiç bir şey.Allah yardımcınız olsun.