Merhaba Sevgili anneler
Hamileligini bir hafta önce öğrenmiş,doktor henüz çok küçük haftaya gel keseye bakalım demesine rağmen duramayip aynı hafta doktora gidip zorla beta HCG isteyen bir anne adayıyım :)
Bir hafta oldu. Zaman zaman çok ağladım mutluluktan. Ben bu çocuğa nasıl bakicam , hiçbir şeyim yok, çalışıyorum borcum harcim sıkıntım var , ne vericem ona, annem babam bana ne öğretti ki bende çocuğuma ögreticem diye öfke nöbetleri ağlama krizleri geçirdiğim de oldu. Kendimi çok güçlü hissettiğim zamanlara da, inanılmaz yetersiz ve aciz hissettiğim zamanlara da şahit oldum. Eşime hamile nazi yapamadığım da üstelik sinirli ve kavgacı olmakla suçlandığımda kendimi berbat hissettiğim zamanlarim oldu. Gece karnımdaki minikle uyuyup sabah uyanmanin o eşsiz sevincini tattım. Kısacası ben anne oldum. Korkuyu endişeyi, üzüntüyü hepsini bir arada yaşayıp ilk hafta şokunu atlatıp kabullenme sürecine girdim. O korkular, endişeler, sinirlerden geriye sadece annelik kaldı.
Ve ben bugün yine doktora gittim doktor benden bıktı :) ama sonunda küçük henüz çok yeni gebelik kesesini görmeyi başardık. Şimdi o ultrason fotoğrafını bebeğimin ilk hatırası olarak göğsümde saklıyorum. Allah nasip ederse 15 gün sonra bebisi görebilicez. Dualarınızı bekliyorum.