Benim ilk gebeliğim, 6 günümüz kaldı Allah nasip ederse, doğum üzerine herhangi bir şey sormadım doktoruma ama aşırı korkum var. Panik atağım da var. Bizi en çok çevreden duyduklarımız ve okuduklarımız korkutuyor bence. Ben kendi adıma konuşayım; olumlu bir doğum hikayesi okuduğumda ya da duyduğumda evet ya ben de yapabilirim ne eksiğim var ki deyip bi rahatlama yaşıyorum. Olumsuz bir doğum hikayesi duyduğum da ise Allah'ım ben nasıl doğuracağım bebeğimi diye kara kara düşünüp ne uyku uyuyabiliyorum ne yemek yiyebiliyorum. Hamileliğim başından beri böyle geçti günlerim, öyle ki bazen hastane adını duymaktan korkar olduğum günler geldi. Eee normalden korkuyoruz, ameliyattan korkuyoruz.Normalde kesi olur, sarkma olur diyorlar o sıkıntı diyoruz, ameliyatta sırt, bel ağrısı olur diyorlar o sıkıntı diyoruz, epidural normal desen onda da bel, sırt ağrısı olur diyorlar. İnsan ne yapacağını şaşırıyor. Ama biz maşallah, bunu hep söylüyorum kendime hamile olacağımızı biliyorduk, bu bir gün olacaktı yani korkmuyorduk, iş doğurmaya gelince olayın seyri değişti. Vakti dolan bebişler illaki bir şekilde doğacaklar, engel olma şansımız yok ve biz bir şeylerle mutlaka karşılaşacağız istemesek de.18 yaşındaki kız ikinci bebeğini dünyaya getirmiş gittiğim hastanede. İmkansız değil güzel anneler, Allah bize güç, cesaret versin ve göz açıp kapayıncaya kadar minik mucizelerimize kavuşalım :)