Çok güzel yazmışsın, bende çok yalnız kaldım, her gün her gece ağladım eşim sabah gidiyor işe akşam geliyor akşama kadar evdeyim, yemek yiyemiyordum sürekli öğürüyordum, aylarca dışardan yemek yedim artık duvarlar üstüme geliyordu, düşük tehlikem vardı hâlâ devam ediyor ، 19 haftalık hamileyim, kayınvalidemlerle aynı binada oturuyoruz, onlar köye gittiler bir kaç ay gelmediler, en zor günlerimi bilmediğim bir şehirde yalnız geçirdim, o yüzden en ufak bir şeyde ağlıyorum ve bu geçmiyor, çok yalnız kaldım, eşim yardımcı oldu ama ben gündüz yalnızdım beni çok etkiledi, herşeye ağlıyorum geçmiyor bu his