Bu yazacaklarımı, kendimi "iyi anne" veya "örnek" gibi göstermek için yazmadığımı belirtmek isterim ilk başta, belki fikir olur diye yazıyorum.
Ben 13 yaşında full başladım 12 yaşında tek tük içiyordum yani toplam 15 sene full, hiç bir şekilde bırakmadan sıgara içtim, hepimiz çok zorluklar geçirdik elbette benim 6 yaşından beri yaşadıklarım çok zordu, neyse.
İki sene bebeğim olmadı ve en sonunda olunca bir baktım hala içiyorum, kalırsam bırakacam dedim hep. Hamile olduğumu öğrenir öğrenmez sanki dünya bana bu hamileliği zindan etmek için plan yapmış gibi her taraftan öyle iğrençlikler gördüm ki, bu süreçte sıgarayı bıraktım. Çünkü benim bebeğim benim üzüntümün suçlusu değildi onun ciğerine o zehirin girmesine izin vermek istemedim, başkası çocuğumun yüzüne sıgara üflese gebertirim, ben niye ciğerine kendi ellerimle vermiyorum dedim ve bıraktım ilk 4 haftalıkken.
Bin bir türlü şeyler yaşadım, ve sonra birde gebeliğim sorunlu geçmeye başladı, 1buçuk ay yatağa bağlı kaldım bebeğime kavuşamadan kaybedecem korkusu yaşadım. Ve o süreçte dünya bana karşı olduğu için, yanımda hiç bir insan yoktu, daha kısa süre öncesine boşanmak istediğim eşimin eline düştüm, benim duşumu o aldırmak zorunda kaldı, ayağa kalkmam yasaktı çünkü. Nekadar zor bir durum, o durumlarda nekadar çok içmek isterdim en iyi siz (sigara içenler ) anlayabilir. Bebeğinizi tabiki de düşünüyorsunuz, ama kendiniz ve bebeğiniz için bu zehiri bırakınca çok mutlu olucaksınız, Allah mükâfatını veriyor, ve şu an kendinizi suçlu veya kötü hissettiğiniz için buraya yazmak istediniz, kendinizi zaten durumlardan dolayı kötü hissediyorsunuz, daha fazla kötü hissetmeniz için bu zehire sarılıyoruz ben bu duyguyu çok iyi bilirim.
Cezaevine giren bir sevdiğimiz olunca da ne kadar zor olduğunu biliyorum, benim babam ben çocukken girdi, ilerleyen yaşlarda ilk kez aşık olduğum insan girdi.. inanın bunlar geçici üzüntüler, Allah'ın izniyle kurtulacak, Allah sağlığımızla sınamasın canım.