İki bebeğim arasında 19 ay vardı. İkinciye hamileyken ilk bebeğimle sürekli konuşup anlatırdım büyük bir insanla konuşur gibi neler yaşayacağımızı anlattım hep.oyuncak bebek alıp kucagıma emzirir gibi yaptım,altını değiştirir gibi oyunlar oynadık hep. Hastaneye doğum yapmak için gitmem gerektiğini, çocuklar için uygun bir yer olmadığını ve hemen geleceğimi söyledim... Kısacası onu öyle bir hazırladım ki! Doğuma gittiğimde anneannesini hiç uzmemis (çünkü geleceğim dedim ve o güveni vermişim) kardeşini hastanede gördüğünde mutlu oldu ve hiç bir bebek bakımında şaşkınlık yaşamadı. Üstelik daha 3,5 yaşındayken kardeşinin tuvalet eğitimini o verdi. İnsan hayret ediyor. İnanın çocuklar söylediğiniz her şeyi çok iyi anlıyor. Küçüktür anlamaz demeyin. Çocuk eğitiminde biraz akılcı yaklaşmak gerekiyor. Tamamen duygusal bakarsanız olaya çocuğunuz kendini gerçekleştiremez. Rahat olun. Bugün kimseye bırakmak istemediğimiz çocuklarımızı geleceğe hazırlamak için bazı gerçeklerle yuzlestirmezsek ilerde dayanıksız ve her şeyi onun için hazır eden bir dünya ister. Öyle bir dünya da yok maalesef.