33 haftaya girdim. Çalışıyorum. Öğretmenim. 5 buçuk yaşında bir oğlum var. Sabah 6 da uyanıyorum.Her sabah 7 de birlikte evden çıkıyoruz oğlumla. oğlum çalıştığım okulda kreşe gidiyor.17 km araç kullanıyorum okula varıyoruz.aksam 5 te çıkıyoruz İstanbul tragigi 6 buçuk gibi sansliysak evde oluyoruz. Eve girdiğim an üzerimi değiştirmeden mutfağa girip yemek yapıyorum. 7 buçuk gibi yemek yiyoruz oğlumla.8 de eşim geliyor. 8 buçuk gibi oğlumu uyutup belki eşimle bı kahve icebiliyoruz sohbet etme şansımız olabiliyor .diyeceğim şu ki o kadar biryerlerim ağrıyor ki. Ama bu hayat koşuşturması sorumluluk ve yoğun tempoda kendimi bile dinleyemiyorum. Bazen hamile olduğumu bile unutuyorum kendine uğraşacak seni meşgul edecek birşeyler bulmalısın. Hamilelik evet zor bir süreç ama insanı hayatjn içinden çekip almamalı. Öncesinde nasıl biriysen aynı şekilde devam etmelisin. O zaman sıkılmaya ve bunalmaya vakit bulamıyorsun. Bazen düşünüyorum. O kadar bitkin ve yorgunum ki bı düşersem kalkamam diye yorgunluğumu ve ağrılarımi düşünmemeye çalışıyorum. 37. Hafta raporuna az kaldı çok şükür. Tek temennim son 4 haftam. Hepimizin sağlıkla geçsin bu süreçleri. Birer tatlı ani olarak kalsın.