Sana kendi hamileliğimden örnek vereyim, ilk hamileliğimden. Annemler bana 900 küsür kilometre uzakta oturuyorlar. Tüm hamileliğim boyunca bütün ihtiyaçlarımı kendim aldım. Doktor kontrollerime çoğunlukla kendim gittim. Kardeşimin üniversite sınavı vardı. Anneme dedim ki onun sınavı bitmeden gelmeyin. Doğurduğum gün kardeşimin sınavı vardı, hastanede doğumu beklerken kardeşimi arayıp başarılar diledim ve doğum yapacağımı çaktırmadım. Geldiklerinde ben 2 gece hastanede yatmış ve taburcu olup eve gelmiştim bile. Hastanede eşim kaldı yanımda refakatçi.
Çok da güzel oldu. Hatta bence hep eşler kalmalı. Hem ebeveyn olmayı daha iyi hisseder hem de annelerimiz sağolsun bize daha çok vesvese verebiliyorlar. Sütün geldi mi gelecek mi vırt zırt. Ama adamlar bilmediği için ben şaşkın, o şaşkın süper oldu.
Uzak olmak, annemin gelememesi, bütün hazırlıkları tek başıma yapmak falan ben bütün bunları hiç sorun etmedim. Gerçi ben evlenirken de tek başıma yaptım hazırlığımı, bir nebze alışkınım.
Senin ailen eşin ve çocuğun. O yüzden ailemden uzağım düşüncesini bir kere at kafandan. Kendini kötü hissettiğinde derin derin nefesler al ver, sakinleş. Her şey yolunda de sürekli.