Bu konuda kimse başlık bile açmamış. Yok mu depresyona giren?
Telefonları açmıyorum. Misafir kabul etmiyorum. Öğlen arasında iş arkadaşlarımın yanına yemeğe gitmiyorum, zaten hepsiyle kavgalı ya da küstüm. Hiçbirine tahammülüm yok. Arkadaş görüşmelerim kalmadı, evden çıkasım yok. Bu kilo almış halim tüm özgüvenimi düşürüyor. Eşime aşırı bağlılığım var tüm ihtiyacımı onu sevmeye harcıyorum. Allah'tan sevgiden bunalan biri değil. Bi an önce bebeğin doğmasını istiyorum. Onu yaşama sevincim olarak görüyorum. Başka da bi amaç göremiyorum hayatta. Sigara alkol geride kaldı, e malum hareketler kısıtlandı, istediğim yere basıp gidemiyorum. Bebeğime bakmak için iş hayatıma ara vereceğimden şahsi alışverişimi nerdeyse yok ettim, para harcamaya korkuyorum. Ekonomik özgürlüğüm yokmuş gibi iyice bunaldım. Paramı harcamaya korkar oldum. Ev hanımları ekonomik özgürlüğünüz olmadan nasıl özgürce yaşıyorsunuz? Ben böyle arkadaşları toplayıp sahilde içip eğlenmeyi, güzel bi mekanda bi kahve söyleyip sigaramı yakmayı özlüyorum. Havalar da soğuk gidiyor, biri çağırsa da görmezden geliyorum. Siz gidin yaa hiç halim yok hiç enerjim yok dediğim şeyler hep bunlar. Hep karamsarım. Korkağım.
Araba sürmeye korkuyorum sürekli kaza yapacakmışım korkum var, 2 ay sonra bebeğim doğacak.. bu kafayla lohusalığı nasıl kaldırabilirim bilmiyorum.
Bebeği gerçekten çok istiyorum. Bi an önce doğsun istiyorum, hazır hissetmyor da değilim, o zaman sonra yapsaydın çocuk diye düşünebilirsiniz ama ben hamilelikten sonra böyle oldum yoksa çocuğu gayet isteyerek yaptım. Doğmasını ve kavuşmayı da çok istiyorum. Ama bu hamilelik süreci beni çok yıprattı. Bunalttı, enerji bırakmadı. Yaşayan bi ölüden farkım yok.