aygun aynı anlattığın gibiyim hamilelikten önce çok iyiydik hiçbirşeyi takmıyordum ufacık şeyleri göz ardi ederdim mutluyduk çok şükür yine mutluyuz ama hamile kalalı esimin ailesine tahammülüm yok benim iyiliğine birşey dese dahi istemiyorum nefret ediyorum çocuğumun dogmasni bekliyor hediye alıyor bu bike sinirimi bozuyor sürekli onları dusunmekten kafayı yiycm benden uzak olsunlar diye kalpte kırıyorum sonra diyorum ki ben nspiyorum ya ama hep alttan alıyorlar hamilelikten diye şuan yeni yeni toparldm eskisi gibi pat diye kalp kırmıyorum sanırım hamilelikten dolayı psikolokluk birşey yok ben kendi kendime derdimi aynaya anlatıyorum bana biri yapsa nasıl hissederim diye kendimi terapi ediyorum çok kitap okuduğum için bir kitapta yazıyodu bu faydasını gördüm birde çok bunaldigim zaman duş aldım dışarı çıktım hava aldım en yapmak istemedigim şeyi zorla yapmaya çalıştim daha iyim suan