Bu zorlukların hepsi bitecek..Ben çok istediğim ama umudumun az olduğu zamanda bir gebelik haberiyle mutlu oldum.Amh değerim düşük.Guzel bir gebelik yaşadım doğumum hızlı oldu oğlum kuvozde kaldı 9 gün o günlerde anne otelinde yanındaydım.Ama çıktık kaynanamla oturuyorduk o günler zor geçti ve hastanedeki gibi hisler besleyemedim oğluma.Aylarca anne gibi hissetmedim.Cok zor bir bebekti kolikti.Ve kalabalık bir evde yaşıyorduk zerre uyuyamadım gunduz o uyurken mahfolmustum artık hayatım sifirlanmisti.4 aylıktı birgün pusetten fayansa düştü kafası carpti.O an biliyor musun ilk defaanne gibi hissettim korktum sarıldım agladim.O ağlarken yüreğim koptu göğsümden sanki.Hemen emzireyim hemen sakinlessin diyordum eşime aglayarak.Sonra evi ayırdık kendime zaman ayirdikça ve oğlumla yalnız kaldikca herşey düzeldi.Ondan önce de beraber yaşıyorken yalnız kalma fırsatı oldukça düşündüm durdum öyle tatlı öyle güzel ki geçti gitti işte.O zamanlar kucağıma alıp ayna karşısında salınıp ninni söylerdim zorla o his o duygu içime gelsin diye.Cunku hep stres hep zorluk vardı hayatımızda.Cok garipgelirdi bebeğimle mutlu olmak güzel vakit geçirmek.O bana ben ona stres kaynağıydık sanki .Şimdi 2 buçuk yaşında deli gibi seviyorum Rabbime bin şükür iyi ki verdi yolladı bizi anne babası seçti.İkinciyi istiyoruz daha yeni.Ve Allah nasip ederse içimdeki o annelik yaralarını saracağım.İnsallah aynı şeyler olmayacak.Her gunumuze bin şükür.Bu yüzden aldığın her ignede şükret.Cok zor ama geçecek bunu bil.Sana anneciiiim dediğinde guldugunde bitiyor.Bulbul gibi konuşuyor şimdi.Kalbim eriyor.Post açacağım herkes okusun diye kapanır ama olsun ulaşabildigi kadar artik
