Kızlar ilk defa bugün bebeğimi sevemedim zor geldi bana. O kadar bitkin, yorgun, mutsuz hissediyorum ki kendimi. Belki suçlayacaksınız ama bi yerlere yazmaya çok ihtiyacım vardı o da burası oldu. Eşimle bile konuşmak istemiyorum. Gün boyu ağladım fırsat buldukça. Eşim konuşmaya çalıştı uğraştı ama tek kelime etmek bile içimden gelmedi. Üstelik hiçbir sorun yokken 2 gündür böyleyim. Yavaş yavaş sancılarım başlıyor. Bünyem zayıf doğumu kaldırabilir miyim bilmiyorum. Korkmak değil de sadece kendime güvenmiyorum sanki sancım gelince bayılacam gibi hissediyorum. Kan değerlerim hep düşük onun moralsizliği üstümde. Kendi ailemi bile görmek istemiyorum. Annem her aradığımda bize gelmiyorsun diyor artık deliriyorum gidip orda kalmak için inanılmaz isteksizim ve bunu sanırım onlara yansıtıyorum. Kimsenin kalbini kırmak istemiyorum ama kimseyi görmek istemiyorum. Gezmeyi çok seven biriyim normalde. Ama ne bir yere gitmek istiyorum ne de evde durmak istiyorum. Şimdiye kadar çok istiyordum da son zamanlarda hep kendime anne olmaya hazır mıyım diye soruyorum. Emin değilim. Anne olmak, bi çocuğun sorumluluğunu üstlenmek.. kafam o kadar dolu ki görüşebileceğim hiç arkadaşım yok.. uzun oldu ama kusura bakmayın
