Ben kaynanayla görüşmüyorum neredeyse bi buçuk senedir, yan evlerde kalıyoruz, kapılarımız farklı ve tahtadan duvar var. Sesini falan duyarım ama hep, evler çok yakın. 6 ay birlikte kalmıçtık ve yapmadığı kalmamıştı. O yüzden evi ayırdık, tek göz odada kalıyorum. Belkide boşanmamızı umut ediyordu ama İnşAllah 3 ay sonra bebeğimiz olacak. Bi tek 6 ay önce önceki eşinden olan kızı vefat edince 3 günlüğüne yardıma gitmişdim eşimin hatırı için. Şimdi bebeğim doğunca o yılanı göreecek olmam gözümde büyüyor. Gerçek anlamda bi azrail. Üvey torunları var ama ilk öz torunu olacak. Ama ne beni be bebeğimi sevdiğini düşünmüyorum. Çekemiyor. Bebeğin cinsiyetinin erkek çıktığı falan belli olunca, bide karanlıkta sokakta karşılaştık bi kez eşimle market dönüşü, kadın bizi iyi görünce çıldırıyor, kafası hepten gidiyor. Bide tüm sülalesi boşandığı için çocuk olacak, boşanırım nafaka isterim, evi isterim diye paranoya yapıyor. Bi kaç evi olduğu halde vermuyo zaten. Sinir hastası etdi beni, şimdi çocuğu bahane ederek öldürmeden bırakmaz beni. Kalbi çok kötü, şeytandan farksız. Bide sezeryan olucam, kırk çıkana kadar annemde kalıcam, o zamanda başka bi konser vericek biliyorum. Şimdiden kapıda kendi kendine bağıra çağıra konuşup, söylenmeye başladı. Açıklık var diye anneme geldim, dinlenmem lazım da artık sesinide duymuyorum Şükür.