Benimki planlı bir gebelik değildi, ilk başlarda ben de çok kabullenemedim ama doktorlar karnında ölür dedikleri anda yıkıldım. Gece gündüz Allah'a kafayı yemişcesine dualar ederken farkına vardım bu bebeğin benim için ne kadar önemli ve değerli olduğunu.. Bu benim bebeğim, anne karnında ve doğduktan sonra her anlamda bana muhtaç, bana ihtiyacı var dedim. Aç kalsa, canı yansa, zor durumda kalsa, üzülse hep anne diyecek.. Biri ağlatsa, dudaklarını sarkıtıp gözleri annesini arayacak.. Anne kokusu, anne sesi, anne yüzü, anne sevgisi, anne şefkati. Benim için annem neyse, bebeğim için de ben oyum aslında.. Sabah benimle birlikte uyanıyor, gündüzleri pıtır pıtır karnımda tekmeler atıyor, gece benimle birlikte uyuyor.. Bir bedende bütün olduk.. İlk aylarda çok ısınamadığım bebeğimin şimdi dünyaya gelmesi için heyecan ve sabırsızlıkla gün sayıyorum.. Bu duyguyu bana yaşatan Allah'a şükürler ediyorum. İlk başlarda aynı duyguyu yaşadığım için sizi anlıyorum, umarım en yakın zamanda siz de bebeğinizi sonsuz bir sevgi ve şefkatle kabullenirsiniz..