Ben bebekleri çok severdim hala da çok seviyorum. Evlenince eşim istemedigi halde çok ısrar ettim. İkinci ayımda isteyerek hamile kaldım. O kadar mutlu idik ki bu sevinç çok başka idi heyecanla doktorun kapısında beklerdik. Eşim onun geleceğinin planlarını yapmaya başlamıştı bile. Sonra 24. Haftada suyunun bittiğini öğrendik ve dört hafta mücadele ettik ama benim küçük minnosumun kalbi dayanamamışti. Sonra ameliyat oldum ama üç ay yerden kalkamadım. Sonra zaman geçtikçe acısı daha çok büyüdü dayanılmaz hal aldı. Eşime ikinci bit hamileligi istediğimi söyledim eşimi ikna etmem zaman aldı ama en sonunda yine isteyerek hamile kaldım. Yine çok mutlu olduk. Hersey aynısı olmazdı ya. Sonra 9. Haftada bir gittik kalbi durmuş yine ağlamalar uzulmeler korku başladı. Bu sefer baya doktorlara gittik ciddi bir sorun mu var. Onu bilelim diye çok ciddi birsey çıkmadı. En iyi doktorlar kötü iki tesadüfen başka birsey değil dediler. Ve doktor bu korkuyu atmak için bir çocuğumuz olmssi gerektiğini söyledi. Ve üçüncü kez yine hamile kalınca düşük riski korkular hep devam etti. İki ay boyunca kaynanam bana bebek gibi baktı. Ogretmenim yorumlamak için çok çabaladım. Tam doktor tehlikeyi atlattık iyiyiz dedi. Bir deprem oldu. Şimdi o kadar dikkat eden ben hiçbir şeye dikkat edemiyorum. Allah inşallah nasip eder diye dua ediyorum. Ve şunu söylüyorum Allah nasip ederse bir şekilde olur. Ama biz ne kadar istersek de olmuyor. Ve şimdi bir De şu şekilde dua ediyorum. Allah im bana onu büyütmeyi nasip et diye. Cunku bir sürü annenin kucağı boş kaldı bu depremde
