Her anne farklı hisseder tabiki, ama bence o arkadaşın psikolojik problemleri olabilir yada evliğinde mutsuz olabilir bilemedim, ama ben sezeryan oldum, korkarak ve gözü yaşlı girdiğim için çıktığım da okadar çok ağladım ki size anlatamam böğüre böğüre hemde, ama narkozun etkisi de büyük, bebeğimi hemen kucağıma da alamadım vermediler de en çok da onu merak ettim kızım nerde kızım iyimi, kimsede akıl edip bana vermiyor bebeği, en sonunda dedim artık madem iyi verin bebeğimi bana die kucağıma aldığım anda sanki dünyalar benim oldu o anda kimseyi gözüm görmedi yani evladına ısınamamak die bişey yok bence, ya psikolojik bir sorun yada çocuk sevmeyen biri böyle düşünür die düşünüyorum ben.. Onun kokusu teninin ipeksiliği inan ki. Çektiğin acıları unutturuyor beni ayağa kaldırdılar hep kendim yapmak istedim herşeyini kimse dokunmasın bende başkası hep benim kollarımda olsun istedim. Ve kızım 3 yaşında yapışığız halen. Şimdi ise 34 haftalık hamileyim yine çok heyecanlıyım, ama ben doğuma gidince kızım dan ayrı 2gece nasıl yapıcam bilmiyorum rabbim güzel ayrılıklar versin ama ilk defa ayrı kalkıcaz, ama gündüzleri yanımda olsun dedim babasına akşam uyumaya eve giderler..ben zaten çocuk çok severim ama evlat inan ki bir başka, geç anne olduğum çalışıyor ve geç evlendiği için ikinciyi düşünmüyordum maddi manevi zor ama dayanamadım hem kızıma kardeş hemde Bi bebeişim daha olsun ilerde pişman olmak istemedim rabbim de nasip etti çok şükür. Sağlık ile kucağımıza alırız inşallah. Uzun oldu hakkını helal et içimi döktüm resmen :)