Çok geçmiş olsun ben de adana'dayım o şiddetli depremlerin hepsini yaşadık, ailemizde kayıp oldu, evsiz kalan akrabalarım oldu. Evime 1 ay boyunca giremedim. O günden beri beynim sallanıyor sanki, sürekli masadaki suya, avizeye bakıyorum. Kapıdan, pencereden ses gelse panik yapıyorum. Özellikle ilk deprem karanlıkta olduğu için hava karardığında ve yağmur yağdığında dizlerim titriyor, nabzım yükseliyor. Anksiyetem arttı. Daha dün gece bile yağmur yağıyor diye uyuyamadım. Azıcık uykuya dalar gibi olduğumda bacaklarım aniden atmaya başladı vücudum beni uyandırıyor. Eşim de sağolsun destek oluyor, normalde hiç ışık yakmazdık geceleri, şimdi koridorun lambası hep açık duruyor. Minik bir telefon çantam var boynumda çıkarmıyorum, şişe suyum hep elimde. Evin değişik köşelerine su koyduk.
Dayanamadım psikoloğa ittim. İnsancıl tepkiler verdiğimi söyledi ve bu yaptıklarımla kendimi güvende hissediyorsan bu şekilde yaşamanın bir zararı olmadığı söyledi. Nefes egzersizi, yürüyüşler önerdi. Bir de her günü aynı yaşama dedi. Bir gün yürüyüş yap, bir gün kafeye git otur, bir gün kitap oku, bir gün tatmadığın bir yemeği tat hayatını rutinden çıkar. Rutinle yaşamak da insanı bıktırır olumsuz düşünceler oluşur dedi. Bir de haberlerden, sosyal medyadan uzak dur, daha doğrusu deprem haberlerinden, paylaşılan videolardan uzak dur dedi. Uyarıcı ne kadar çoksa korku o kadar büyür, kafanızı dağıtmanız lazım dedi. Tekrardan geçmiş olsun