Kısacık sürede o kadar çok anlam katmışlar ki hayatlarımıza, onlar gidince hiçbir şeyin tadı tuzu anlamı kalmadı. Yaşamak değil de, nefes alıp vermek bizimkisi. Bazen her gün, bazen iki güne bir mezarlıktayım bende. Gittiğim zaman eve dönmek istemiyorum, yavrumu arkamda bırakmak o kadar zor geliyor ki bana. 40 gün yoğun bakımda kaldı ve hep hastaneden çıkıp ona sarılacağım günü hayal ediyordum ama soğuk bedenine sarıldım oğlumun. Dün özellikle çok kötüydüm, mezarından çıkarıp sarılmak istedim Allah'ım affetsin. Nasıl dayanacağız, nasıl alışacağız inan hiç bilmiyorum canım. Rabbim acımızı hafifletecek hayırlı haberler almamızı nasip etsin inşallah..