Doğumdan 40 gün sonra kaybettim. Yoğun bakımda kalıyordu, kalp doktoru bebeğiniz çok kötü gelin son defa görün dediğinde dizlerimin bağı çözüldü kalkamadım ayağa. Son dakikalarında gördüm yavrumu, öptüm kokladım.. Son olduğunu bilsem, daha çok severdim onu.. Hastanede beklerken annemi aradılar vefat etti diye, o an cehennemi top haline getirip içime koymuşlardı sanki. Çığlık atıyorum içimdeki o ateş hafiflesin nefes alabileyim diye, gözümü açtığımda acildeydim.. O günden beri o ateş hep orada ilk günkü gibi yanıyor.. Evlat acısı, bunun üzerinde bir acı olduğunu sanmıyorum.. Nefes alıp veriyorum, uyuyup uyanıyorum, yiyorum içiyorum ama yaşamıyorum.. Rabbim kimseye yaşatmasın.. Bizlere de sabırlar ve dayanma gücü versin..