Seni çok iyi anlıyorum, konuştuk da zaten seninle daha önce. Bende çok kötüyüm, hamileliğimde ilk gebeliği kabul edemedim, vucudum ilk kez tanıştığı bir şeyler normal insanlar korkarken, biz anksiyete hastaları daha çok korkuyoruz. 8 haftalıkken, ellerimle baktığım, yaşasın diye çaba verdiğim anneannemi toprağa verdim, ölüm haberini ilk ben aldım, kendimi hiç toplayamadım. Çok zor dönemlerden geçtim, hala geçiyorum, ay ben geçmişimde böyle yaptım bişi olur mu, ay ben bu aklıma geldi bişey olur mu, olur olmadık şeyler aklıma geliyor, bazen sadece kendimi suçlu gördüğüm durumlar için dahi anskiyetem tutuyor. Çözüm bulabildim mi hayır, bir arkadaşım daha var burada benim gibi, ilaca başlayacağım psikiyatra gidip, 18 haftalık oldum, geçmiyor, geçmek bilmiyor. Ama hiçbir şeyi bebeğim üzerine yormuyorum, bebeğim böyle bir şey olur mu diye düşünmüyorum çünkü biliyorum bebeğim için neden korksam başıma gelecek. Çoğu zaman buradaki soruları okurken aklım dağılıyor yoksa çok zor, "insan en çok neyi düşünmekten kaçarsa en çok onu düşünürmüş" kendine hep şunu söyle, "ben iyiyim, bebeğim de çok iyi, bir kere yaşadığım bir kere daha yaşayacağım anlamına gelmez, bebeğim sağlıklı ve gayet güzel." Kendinize bunu hep söyleyin, o anksiyete ve atak anında gelen mide bulantısı baş dönmesi kötü hissetme hepsini çok iyi bilirim sizi çok iyi anlıyorum size de özelden bir kaç taktik vereceğim.