İlk postum benim bu şekildeydi, anksiyete ve panik atak hastasıyım ilaçlarımı da aniden bıraktım, sürekli istemiyorum yapamayacağım galiba, galiba ben yapamam, ben istemiyorum düşüncelerim çok kuvvetliydi, gitmediğim psikiyatr kalmadı, hatta öyle ki bir psikiyatr "e o zaman bana niye geldin kadın doğuma gitseydin istemiyorsan" demişti, düzenli sakinleştirici aldım, bitkisel olanlardan. Çok sabrettim çok dayandım, şuan 33 haftalık gebeyim, istemiyorum aldıracağım sözleri tokat gibi yüzüme vurdukça vicdan azabından oturup ağlıyorum, çok korkularım var çünkü ben daha önce çocuk büyütmedim, annelik konusunda çok cahilim.. iyiki tedavi gördüm, hala görüyorum, yine korkularım var, ya bakamazsam ya sorumluluk alamazsam, ya küçük ihmalim bebeğe problem yaratırsa, ya iyi bir anne olamazsam ya beceremezsem ve bu düşünceler sonucu hamile halim ile güçlü anskiyete ve panik atak krizleri geçiriyorum, yaşadıklarımın %1i dahi değil anlattıklarım, biz ona rağmen bebeğim ile hayata tutunduk, çok güçlü ve kuvvetliyiz, bebeğim her şeye inat sağlıklı tombul bir evlat. Ya yanlış kararlar verseydim yükselen hormonlarımın yarattığı saçma sapan cümlelere yenilseydim? Şuan karnındaki bebeğe aşık bir anneyim. Şuan hormonlarınız yükseliyor, belki zor bi gebelik geçirdiniz yine geçirmekten korkuyorsunuz, her türlü özelden yazarsanız size destek olurum, psikiyatr olsun, nasıl şuan kendimim, hepsini de anlatırım. Sadece sabredin 2 hafta daha sürecek çünkü şuan hızlıca yükselen hormonlar kafanızı ve dengenizi şaşırtıyor, biraz daha bekleyin, sabredin her şeye..