Daha yolun başı. Heyecanla stresin karışımı hisler. Herşey yolunda gidecek mi sorgusu, ya bi aksilik çıkarsa korkusu, becerebilir miyim, nasıl olur düşünce karmaşaları. Baktığın zaman o günler benim için çok uzakta kalmış sayılmaz, ama yaşantı baabında o kadar uzakta kaldı ki artık. Başta yaşadığım şeyin stres olduğunu sanıyodum. Hoş, stresse bile çok düşük düzeyde bi stresti. 12 haftalıkken akciğerlere pıhtı atma ve kan sulandıcı iğne kullanmaya başlama, 20li haftaların sonlarına doğru gebelik şekeri çıkması ve sabah akşam durmaksızın şeker takibiyle insülin kullanımı, 30lu haftaların ortasına yaklaşırken idrarda protein kaçağı ve sürekli olarak tansiyon takibi... 36 haftaya girmek üzereyken yaşadığın her baş ağrısında tansiyonum mu yüksek, zehirleniyo muyuz acaba korkusu, bebek hareket etmediğinde bişey mi oldu acaba korkusu, karnı dürtükleyip bebeği hareket ettirme çabası... Yaşadığın ağrıların doğuma hazırlık olan yalancı sancılar mı yoksa gerçek doğum sancıları mı şüphesine düşmeler... Umarım bu sıkıntıların hiçbirini yaşamazsın, sağlıklı bi süreç geçirip vakti geldiğinde sağlıkla kavuşursun evladına ama diyeceğim o ki, ortada stres yapmanı gerektiren gerçek, elle tutulabilir bi durum yoksa hiç boşuna düşünüp düşünüp kendini zorla strese sokma. Hamileliğin ilerleyen süreçleri de, anneliğin kendisi de başlı başına stresli geçecek olan bi yolculuk zaten. Stresi bi kenara itip heyecanı yaşamaya odaklan