Benim de naçizane tavsiyem, lütfen çocuk doğduktan sonra, çocuksuz günlerinin yasını tutacağını ve bunun çok normal olduğunu, çocukla her zorlandığında eskiyi özleyip belki içten içe çocuğuna kızacağını ve çocuk yaparak başıma ne iş sardım diye kendine bile söylemek istemediğin hislere düşüncelere kapılacağını, ama bunun da bir süre sonra geçeceğini kendine hep hep söyle.
Bu his ve düşünceler sinsice gelip de seni yorarsa, sesli bir şekilde anneliği iyice benimseyince eski halini asla istemeyeceğini söyle:))
Çocuğun biraz büyüyünce zaten annelik öyle tatlı oluyor ki. Sen olgunlaşıyosun, o büyümüş ve zorluğu azalmış oluyor, herkes yeni normali çok severek adapte oluyor.
O zamanlar uzak gelebilir ama çok çabuk geliyorlar:))
Lütfen hiç acele etme, bunu idrak etmesi çok zor, geriye dönüp bakınca diyosun ki herkes bunu derdi ve ben anlamazdım, gerçekten doğruymuş acele etmemem ve çocuğumun çocukluğunu, hem onun yaşamasına hem benim yaşamama müsaade etmem gerekiyormus. Öyle kıymetli ki bu yaşayacakların, doğum anın, ilk günlerin, en toy zamanların öyle güzel ki, çok değil birkaç sene sonra burnunun direği sızlayarak hayal edeceksin. Bir de lohusa döneminde kendine izin ver, biraz anormal bir insana dönüşürsen önce kendin kendi sırtını sıvazla, kendine şefkat göster, anne oldun ama hala sen de annenin küçük bir kızı gibisin, annelik birden olunmuyor. Zorluklardan nefret etme. Hep yat tadını çıkar sözleri seni strese sokar, sonrası kötü olacak hissi verir. Şimdiki zorluklar yerini farklı bir biçime bürünmüş zorluklara bırakacak sadece, sen yine aynı sensin, gözünde büyütülen zorluk ise sadece bir yanılsama. Emin ol olumlama etrafından destek alsan, bakış açın olumlu olacağı için çok daha az zorlanırsın. Etrafında kötüye gidecek sözlerini duyma yani, yoksa hayatın iki tarafı da vardır herşey tozpembe diye düşün demiyorum ama herşey kötüye gitmeyecek:)