Vallahi nasıldı anlatılmaz yaşanır derler ya o şekildeydi
Bitmişlik tükenmişlik yalnızlık hissi eşime çocuğuma yetememe sanki sürekli etrafımdaki insanlar sen o çocuğa bakamazsın dercesine konuşuyorlardı çevremde yanımda kalabalık asla istemiyordum insan yüzü görmek istemiyordum bazen o sıralar eşimin yüzüne bile katlanamıyordu.
Sorulan tek sorulara tek bir cevap vermek bile zor geliyordu o derece yorgum ve bitkindim yani yanımda annem yok kayınvalide desen sorumsuz kız kardeşim küçük yanımda eşim dışında bir tane destekçim çok yorgunum bitkinim ameliyatlıyım bebeğim ağlıyor bende oturuyorum o düşünüyor diye onunla birlikte ağlıyorum kafayı yiyecek dereceye geldim gerçekten
Ya resmen şu an anlatınca o güne döndüm yaşadım resmen çok zordu benim için çok ağrılı ve ağır bir şekilde geçti
Gelenler de sadece laf kalabalığı yapıyor
Sütün yetiyor mu
Bebek duruyor mu
Bebeğin yatıyor mu uykusu nasıl gece yatıyor mu
Size ne kardeşim yaa bebeğim nasıl nasıl diyemedim yaa beni yoruyor mu ne yapacaksınız gelip siz mü bakıcaksınız diyemedim o kadar bitik bir haldeydim ki kimseyi yanımda istemedim kimsenin gelmesini
Sadece annemi istedim o da gelemedi dedem vefat seçeceği sırada o da hastenede yatıyordu onu bırakamadı vefat etti 10 günlük bebeğimle o psikolojik yorgunlukla dedemin cenazesine gittim
Yani canım benim her doğum çok zor
Her doğumun yükü ve anısı çok farklı
Benimki de böyleydi işte zordu hala zor ve zor olmaya devam edecek
Ama biraz kendine geldikten sonra zamanla aşıyorsun o durumu az kaldı benimki aşmak üzereyim