Evet arkadaşlar sonunda bende doğurdum :) 37. Haftadan beri ne zaman gelicek ne zaman gelicek doğumdan korkuyorum neden hala dogmadi gibi postlar açmıştım (boş yere kendimi yipratmisim ) ;)
Vakti zamanı gelince öyle bı oluyor geçiyor ve unutuluyor hatta .
16 Aralık pazartesi günü tam 41+1. Gunumdu ve yatış için gün verilmişti suni sancı alacaktım ama nasıl korkuyorum . 15 Aralık Pazar sabahina uyandım ve pazartesi alacağım suni sancı korkusu icimi sarmıştı. Heyecan yerini korku almıştı ve hiç istemiyordum suni sancı almayı . O kadar çok korkuyordum ki doğurmak bile istemiyordum daha doğrusu korkutulmustum.
Bide ne olsun :) pazar günü öğlen sıraları hafif hafif sancılar başladı akşama doğru giderek şiddetini arttırdı can yakiciydi ama dayanamayacak gibi değildi .
Biraz daha evde beklemek istedim gece 1 e kadar bekleyebildim anca daha dayanamıyordum hemen hazırlanıp eşyalarımızı toplayip hastahanenin yolunu tuttuk ben bu sancilarla giderim bı iki saate dogururum diyorum içimden ama acı gerçekle hastahanede sarsıldım sancimin o kadar şiddetli ve düzenli olmasına rağmen acilmam 1 cmmis . İçimden geçen nasıl dayanicam oldu .
Eşime tek söylediğim söz beni özele götür sezeryan olmak istiyorum ben dayanamam dedim .
Ama ne yazikki kimsemiz yok gurbetteyiz o yüzden eşim bu istegimi reddetti kim bakacak sana ne olur biraz dayan herşey bitecek bu günde kalacak dedi .
Dogumhaneye alındım ve alttan baktılar tekrar nisanim o zaman geldi ama nasıl korkuyorum . Bı yandan da sancı çekiyorum sabah 8 e kadar bu şekilde çektim acilmam 3 cm oldu . Ve birde ne göreyim ebe elinde serumla geldi suni sancı takilacakti o sancılarıma rağmen yıktım ortalığı asla istemiyorum diye . Baya ikna etmeye çalıştılar ama asla kabul etmedim .
Bana dedikleri şey sen bu şekilde 3 günde doguramazsin . Daha bı korku sardı içimi sancılarım şiddetlendi iki dakika da bir geliyiyor eşimi aradım ne olur beni ozele götür sezeryan istiyorum ben dedim ama nafile. Sürekli nst ye bağlamak istediler o acıyla hep reddettim . Çünkü uzanamiyordum uzaninca daha zor geçiyordu .
Derken saat akşam 5 civarları ne olur beni eşimle gorusturun dedim ağlıyordum tamam dediler eşimle görüştüm sarıldım agladim dayanamıyorum dedim beni baya teselli etti baya moral verdi git suni tak acilman hızlı ilerler (be benim sayemde sürekli araştırma yaptığı için biliyor:))
Daha sonra odaya döndüm ve suni sancıyı kabul ettim suni takıldı 10 dakika sonra yerini dayanılmaz bir sancı aldı suni sancıyı damar yolu ile birlikte söküp attım .
Ebe bu sefer bana çok kızdı bağırıp çağırdı doktor beyle görüşeceğini imza atıp anne ve bebek ölümünden sorumlu olmadığını söyledi . Seninle ugrasamayiz sen asla doguramazsin ne halin varsa gör deyip çıktı odadan . Ben onun dediklerini düşünecek halde değildim çünkü çok acı çekiyordum derken birden suyum patladı ama şu yeşil bebek kakasını yapmış 17 saat boyunca sezeryan sezeryan dedin seni sezeryana alıyoruz dedi ebe gülerek orada bastım çığlığı ben bunca acıyı boşuna mı çektim sezeryan olmuyorum dedim bu seferde . ( Şimdi bana bir çoğunuz şımarık diyebilir yada yargilayabilir o anki psikoloji gerçekten çok farklı sen değilsin yani çok farklı anlatamam )
Acilmama baktı ebe doguruyorsun dedi bebeğin kafası görünüyor o an çok mutlu oldum uzandirdilar yatağa taktılar suniyi son dakika nst ye bağladılar başladı serüven bana güzelce ikin dedi ama artık takatim yoktu ikinmazsan burdan sezeryana giden çok gebe var dedi . Sancı geldikçe ikindim 3 ikinmada doğurdum . Ama doğdum resmen yeniden doğdum herşey bitti ve geçti o an ki his asla anlatılmaz yavruma bakınca onun o sesini duyunca bütün cektiklerim bı anda aklımdan silindi gitti .
Evet neden bu kadar açık yazdım herşeyi çünkü kimseyi kandırmaya hakkımız yok . Benim bu kadar cekmemin sebebi daha doğumun en başında sezeryani aklıma koymam ve kendimi aşırı korkutmamdi .
Asla kendinizi korkutmayin ve doğumu ne kolaylastirir sürekli araştırın ben hep yatıyordum hicbirsey yapmıyordum .
Çok şükür 23 günlük olduk oğlum kucağımda annelik çok mükemmel bı o kadarda zor .
Karnındayken rahatsın derler yaa tam olarak da öyle :)))
