Ben de ailemden uzaktayim, esimin isi sebebiiyle baska sehirdeyim. 6 yil universite okudum. Her yere giderdim, arkadas ortami, sinema film, günü birlik sehir Disi falan, arkadaslarim vardi. Simdi me kendi ailem ne esimin ailesi, kimse yok, Tek tanidik esim. O da ise gidip geliyor. Yorgun geliyor, beni disari cikar desem cikarir gezdirir ama o da yorgun, kiyamiyorum. Ev kücük, dolanirken ayagin birseylere carpiyor. Gece uyuyorum, gündüz uyuyorum, kendi kendime kurup agliyorum, aliskanliklarimi özlüyorjm, ailemi, arkadaslarimi, apartmanda birinin kapisi calinsa, ses gelse acaba benimkini de calarlar mi, insan görür müyüm diyorum, virüsten önce de karantina gibiydim, annem diyor sen cikmiyorum disari dedin dedin bak artik kimse cikamiyor diyor. 4,5 gündür dogum kolay olsun diye disarda yürüyüs yapiyorum, o da sehrin disinda bir yerlerde oturdugumuz icin, burasi hep insaat, bugday tarlasi be koyun sürüleri :) kizim olacak, o teselli ediyor.
Seni cok iyi anliyorum