Öncelikle Allah sabır ve sağlıklı düşünebilme şuuru versin.
Keşke bu soruyu burada sorup kafanı karıştırmasaydın.
Bende 26 haftada gebelik zehirlenmesi geçirdim, deli gibi istediğim kızım beni yavaş yavaş öldürüyordu.
Doktorlar ya sen beyin kanaması geçirirsin yada doğurursuun, doğurursan da engelli doğma riski çok yüksek dediler.
Yaşadığım acının bir tarifimi yok bir ismi cismi yok. Hala ismini anarken burnumun direği sızlıyor mezarına gidemiyorum. Çünkü ben kendimi tercih ettim. Bazı anneler var mesela diyor ki, ne olursa olsun doğururum o benim parçam, imtihanım der ölene kadar bakarım. Onların önünde saygıyla eyilip kucaklamak istiyorum.
Ama şunu da farkettim ki, bunu söyleyen kadınlar annelik duygusunu tatmış, anneliğin ne olduğunu tecrübe etmiş kadınlar, yani dibine kadar annelik hissi ile kuşanmış.
Benim ilk bebeğimdi, doğsaydı tecrübesizdim.
Engellilik fikri beni çok korkuttu, kendime güvenmedim ben demek ki gerçek mi anne olamadım.sonrasında ben hayatıma kaldığım yerden tabiki zihnen devam edemedim ama bedenen hasarsız devam ettim.
Hem kendimde sağlık sorunları hem bebekte engel durumu beni bebekten ve annelikten soğuttu. Ama aynı şeyi yaşama riskine rağmen tekrar anne olmak istedim.
Demem oki, kimse senin hayatını yaşamıyor! Asla ben olsam sözlerine aldanma.
Sen eşinle konuş kendi ruhuna sor olabileceklere hazır mı?
Bu arada, kızım doğduğunda sapasağlam çok güzel bir kızdı sadece ciğerleri gelişmemişti uğraşsaydım onun aktif çalışması için uğraşacaktım ama olmadı.
Bu işin cevazını verecek bir bilene danış İslam boyutunda.
Kalbime sor, ruhuna sor, eşine sor, ama seni asla anlayamayacak kendi anneliği kendine münhasır kişilere sorma.
Annelik içgüdüsel birşey, başkarının tecrübesi ile anne olunmaz.
Senin adına inanılmaz üzgünüm, en başta Allah merhamet etsin. Senin için dua edeceğim belki mucize olur.
Allah en hayırlısını nasip etsin inşallah.
Dünya yan gelip yatma dünyası değil imtihan dünyası, imtihanlarımız hafif geçsin inşallah.
Kal sağlıcakla ve sağlıklı şuurla...