Ne rezillikler ne kavgalar gözyaşlarıyla büyüdüm herkes evdeki pazar kahvaltısını anlatırken lisede gözümün önüne annemle babamı birbirlerini bağırırken ki halleri gelirdi o yüzden mutlu ailede büyümüş çocuklar çok güzel şeyler anlatırlardı aileleri ile ilgili ama ben sadece susardım ve bir hafta sonra onlardan uzaklaşırdım sonra da hayatım boyunca kendim gibi annesi ve babası ayrı olmuş insanlarla arkadaş olurdum lisede annem de buna çok kızardı İşte düzgün bir arkadaşım yok diye oysaki Onlarla aynı yaraya sahiptim ve birbirimizi gerçekten iyileştiriyor duk ya o kadar konu varki onlar birbirini yerken bizim ihtiyaçlarımız ,maddi manevi akıllarına gelmezdi evde hep mutsuz bi kadın ,karısını sevmeyen çoçukları da ayak bagı gören igrenç bi baba ...ki benim babam asla içki içmezdi ama hiç sorumluluk yoktu herşey evin geçimi anneme aitti
