O kadar iyi anlıyorum ki seni canım benim. Ama yapman gereken ilk şey kaygıyı azaltmak. Benim bebeğim de kolikti, neler yaşadım ilk 50 gün. Herkeste susan bebek bana gelince boğulasıya ağlıyordu. Emerken çığlık çığlığa memeden çıkıyordu. Babasının parmağını uzun uzun emiyordu ama. Bir akşam öyle bir ağlama nöbetine girdi ki, kaynım bizdeydi onun kucağında susuyordu ama ben emzirmek için kucağıma aldığımda çığlık kıyamet. Aç aç durdu öyle bana gelmemek için. Sütü sağdım, eşimle kaynıma verdim. Madem sizde duruyor alın içirin bunu dedim. Küçücük bebek ama ağırıma gidiyordu, beni istemiyor oluşuna alınıyordum. Lohusalık bir yandan zaten duygular şelale. Öyle zordu ki anne olduğumu bile idrak edemiyordum. Tek bildiğim gece gündüz ağlayan bir bebek vardı evde.
Sütü sağıp verdikten sonra duşa girdim. Ağladım ağladım ağladım. Düşündüm de. Bebek uyusa ben uyusam derdim, bebek sussa ben sussam derdim. Yok yanlış yapıyorum dedim. Önce ben uyuyacağım ben susacağım ben iyi olacağım dedim. Ya bismillah dedim. Dualarımı ettim. Ettikçe sakinleştim. Sütümü hep sağdım ki kesilmesin. Sağdığımı eşime verdim içirdi. Ben daha iyi hissedince bebeğimi yavaş yavaş aldım. Ben iyi oldukça o ağlamaz oldu. O iyi oldukça da ben sakinleştim. Derken bebeğim benden başka kimsede durmaz oldu. Kokuma alıştı. Birbirimize çok iyi gelir olduk. Yine çok zordu, kolik bebek gerçekten çok zor ama ben o eşiği geçtiğim için yavrucuğum artık kucağımda sakindi en azından. Kollarım kopana kadar kucağımda gezdirir uyuturdum. Zamanla düzeldi Rabbime şükürler olsun.
Hislerinizi gel gitlerinizi hatta intihar etme düşüncenizi bile öyle iyi anlıyorum ki. Hemen her kadın yaşıyor bunu. Benim imkânlarım da çok iyiydi. Eşim annem kardeşlerim kayınvalidem kayınlarım hepsi ağzımın içine bakıyordu bir şey dese de yapsak diye ama o ruhsal dönem öyle zor ki. Ne yapsalar mutlu olmuyordum. Ağlayacak bir şey muhakkak vardı. Sürekli ağlamak istiyordum. Şahane bir doğum yapmıştım, eşim gece gündüz dibimdeydi. Bebeğin altını değiştirir her şeyiyle ilgilenirdi. Ama bir şeyler sürekli ağlatıyordu beni. Ne zaman ki ben iyi olayım bebek de iyi olur dedim ben o zaman düzeldim.
Şimdi tombalağım 4.5 aylık, 4. ay atağında ama güle oynaya hallediyoruz her şeyi Allah'a şükür. Rabbim sağlık versin yeter ki.
Siz önce kendimidden başlayın. Kaygınız stresiniz olduğu sürece bebeğiniz sizde ağlayacak. Görümceymiş kaynanaymış sallayın bunları, he deyin geçin. İleride laf da edemesinler size. Eşinize de aynı şekilde he deyin tamam deyin. Kendinizi bi tamir edin. Gerisi gerçekten su gibi akar.
Hele bi emme sorununu çözün, bebeğiniz size aşık olacak. Siz isteseniz de durmaz başkasında :))
Instagram'da sayısız emzirme danışmanı var, güzel bir metin hazırlayın hepsine gönderin. Hepsi de paralı değil ya, illa ki birisi cevap verir size. Tavsiyelerini uygulayın.
Ama kesinlikle önce kendinizi bir toparlayın. Bebeğin size ihtiyacı var, en iyi de sizi tanıyor. Hemen kucaklayın onu.
Bir ihtiyaç olursa bana da özelden yazabilirsiniz. Bilerek yorum olarak yazdım kendi sürecimi, hemen her anne ilk günlerde zorluk yaşıyor. Mis gibi rüya gibi diyenlere bakmayın siz, lohusalık hepimiz için :)))
Bergüzar Korel bile onca imkân içinde lohusalığı aşamamış destek almış, bizim neyimiz eksik :))
Sevgiyle kalın.
